PulsCodeModulatie (PCM) is het proces waarbij een analoog signaal wordt bemonsterd en vervolgens wordt omgezet in een -meestal binair- getal.
In principe is voor de digitalisering van spraak met een bandbreedte van 300 - 3400 Hz ongeveer 96 kbit/s nodig (een bemonsterings- of sample-frequentie van 8 kHz en 12 bits per sample). Hierbij wordt uitgegaan van de in het vaste telefoonnet gehanteerde kwaliteitsnorm. In telefoonsystemen wordt echter gebruik gemaakt van een niet-lineaire kwantisering, waardoor het aantal bits per sample zonder noemenswaardig kwaliteitsverlies kan worden teruggebracht tot 8.
Bij telefonie wordt standaard uitgegaan van deze niet-lineaire vorm van PCM. Deze standaard is door de ITU-T (toen nog CCITT) vastgelegd in standaard G.711. In Europa wordt hierbij gebruik gemaakt van een andere niet-lineaire kromme (A-law) voor de compressie dan in Amerika en Japan (μ-law). Deze vorm van spraakcodering maakt gebruik van 8-bits samples en een bemonsterfrequentie van 8 kHz. Op deze manier kan bij de gebruikelijke telefoonkwaliteit worden volstaan met 64 kbit/s.